Ό,τι έγινε στα Τέμπη ήταν μια πολύ δυνατή γροθιά στο στομάχι για όλους μας. Και η γροθιά ήταν πιο δυνατή γιατί το πρόβλημα δεν είναι ούτε «η κατάρα των Τεμπών», ούτε «το ανθρώπινο λάθος», ούτε άλλα μεταφυσικά…
Ζώντας σε μια χώρα, που δεν δείχνει να σέβεται τους πολίτες της
Ένα απερίγραπτο μπάχαλο
Το πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια χώρα, που δεν μας προσφέρει το αίσθημα της ηρεμίας και της ασφάλειας. Δεν μας δίνει την εντύπωση ότι αν όλοι εμείς κάνουμε το σωστό, η ζωή μας θα κυλά ήρεμα και ωραία.
Δυστυχώς πήραμε έναν τόσο ωραίο τόπο και τον μετατρέψαμε σε ένα απερίγραπτο μπάχαλο. Δεν είναι δυνατόν να ζούμε σε ένα τέτοιο μπάχαλο, σε μια χώρα που οι περισσότεροι νιώθουν ότι δεν υπάρχει ασφάλεια. Δεν υπάρχει ηρεμία και γαλήνη, δεν υπάρχει σταθερότητα, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει τίποτα.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω…
Ήταν τόσα τα «εγκλήματα» που έγιναν σε αυτή την σιδηροδρομική τραγωδία, που πραγματικά δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις, από που να πρωτοφυλλαχτείς.
Οι εργαζόμενοι έστειλαν μέχρι και εξώδικό για τα κενά ασφαλείας, προφανώς δεν ίδρωσε κανένα αυτί.
Υπεύθυνος του προγράμματος για την ηλεκτρονική ασφάλεια που δεν λειτουργεί, παραιτήθηκε πέρσι θέτοντας όλους προς των ευθυνών τους, αλλά κανένα αυτί δεν ίδρωσε και πάλι.
Εν έτει 2023, όταν μπορείς να πας στο φεγγάρι και με το κινητό τηλέφωνο να βλέπεις τι γίνεται στο σπίτι σου… η ασφάλεια των επιβατών στα τρένα επαφίεται στο αν ο σταθμάρχης είναι σε καλή κατάσταση, αν δουλεύει ο ασύρματος.
Στην Ελλάδα ζούμε από τύχη
Είναι παρανοϊκό να νιώθεις ότι επειδή ένας 60χρονος μπερδεύτηκε, μπέρδεψε και έναν άλλο και οδήγησαν δυο τρένα σε μετωπική σύγκρουση με δεκάδες νεκρούς. Και είναι επίσης παρανοϊκό να τα ρίξουμε σε έναν 60χρονο και να καθαρίσουμε…
Είναι παρανοϊκό να νιώθεις ότι πολλές φορές ζεις από τύχη!
Είναι παρανοϊκό να ακούς ότι προσλαμβάνονται άνθρωποι με μπλοκάκι, για να κάνουν για 6 μήνες τους σταθμάρχες. Πότε θα εκπαιδευτούν, πότε θα αποκτήσουν εμπειρία…
Το πιο παρανοϊκό απ΄ όλα, είναι πως τα όσα έγιναν και οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, δεν είναι τα μόνα παρανοϊκά που ζούμε. Κάτι τέτοια συναντάμε καθημερινά στις περισσότερες πτυχές της ζωής μας.
Από την ώρα που ξυπνάς και ανοίγεις τηλεόραση ή ραδιόφωνο, που βγαίνεις στο δρόμο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις ή να μην συναντήσεις κάτι που θα εκνευρίσει. Που θα σου γυρίσει τα μυαλά, που θα σε πνίγει το άδικο.
Όλοι μας λίγο – πολύ, νιώθουμε κάθε μέρα έναν κόμπο στο λαιμό να μας πνίγει, ζώντας σε μια χώρα, που δεν δείχνει να σέβεται τους πολίτες της.
Βλέπεις το βιοτικό επίπεδο να πέφτει δραματικά, το «ευ ζειν» να είναι μια ανάμνηση. Να έχουμε γίνει οι παρίες της Ευρώπης, τον αγώνα για την επιβίωση να γίνεται πιο σκληρός κι από την άλλη βλέπεις μια αλόγιστη σπατάλη χρημάτων. Σαν κάποιοι να ζουν σε παράλληλο σύμπαν, με τις «καταγγελίες» να δίνουν και να παίρνουν.
Και λες, δεν μπορεί ρε παιδιά να συνεχίσουμε να το ανεχόμαστε όλο αυτό. Δεν μπορεί…