Οι λεπτομέρειες που συχνά αγνοούμε στην καθημερινότητά μας, είναι αυτές που σμιλεύουν τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Ακόμα και οι πιο μικρές παρατηρήσεις μπορεί να κρύβουν μαθήματα που θα μας φανούν χρήσιμα στο μέλλον.
Αντί να απορρίπτουμε τις παρατηρήσεις των άλλων,
ας αναρωτηθούμε τι μπορούμε να μάθουμε από αυτές
Παρατηρήσεις – μαθήματα
Ήμουν ένας γιος που δυσκολευόταν να ζει κάτω από την ίδια στέγη με τη μητέρα του, λόγω των συνεχών «παρατηρήσεων» της. Πάντα μου έλεγε:
- «Κλείσε τον ανεμιστήρα αν δεν τον χρησιμοποιείς»
- «Η τηλεόραση είναι ανοιχτή και δεν είναι κανείς στο δωμάτιο, κλείστην»
- «Κλειδώστε την πόρτα»
- «Μην σπαταλάς τόσο πολύ νερό»
Αυτές οι μικρές παρατηρήσεις με ενοχλούσαν. Πίστευα ότι η μητέρα μου ήταν πολύ υπερβολική σε αυτές τις ασήμαντες λεπτομέρειες.
Όταν έλαβα μια πρόσκληση για συνέντευξη για δουλειά, είπα στον εαυτό μου: «Μόλις πάρω αυτή τη δουλειά, θα φύγω από αυτή την πόλη και δεν θα ακούσω ποτέ ξανά τις παρατηρήσεις της μάνας μου».
Πριν φύγω, μου έδωσε περισσότερα χρήματα από όσα χρειαζόταν για το ταξίδι. Επίσης μου έδωσε κάποιες συμβουλές, μεταξύ των οποίων:
«Απάντησε με σιγουριά στις ερωτήσεις, ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις την απάντηση…»
Όταν έφτασα στον χώρο της συνάντησης, παρατήρησα ότι δεν υπήρχε φύλακας ασφαλείας στην είσοδο, και η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη. Κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα για τους περαστικούς. Σκεπτόμενος τα λόγια της μητέρας μου, αφού μπήκα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Στο μονοπάτι που περπατούσα παρατήρησα λουλούδια σε κάθε πλευρά του διαδρόμου, αλλά το λάστιχο ποτίσματος ήταν λάθος τοποθετημένο και το νερό ξεχείλιζε, απλώνονταν άσκοπα. Σκέφτηκα και πάλι τη μάνα μου και έφτιαξα το λάστιχο, έτσι ώστε να ποτίσει τα φυτά που το χρειάζονταν.
Κανείς δεν ήταν παρόν στην είσοδο του κτιρίου, αλλά μια πινακίδα έδειχνε ότι η συνέντευξη θα γινόταν στον επάνω όροφο. Περπατώντας προς τα πάνω παρατήρησα ένα φως, αναμμένο μέρα μεσημέρι. Ξανά, σκέφτηκα τις παρατηρήσεις της μητέρας μου για τη σημασία του να σβήνεις τα φώτα. Βρήκα τον διακόπτη και τον έκλεισα.
Στον επάνω όροφο υπήρχε ένα χαλάκι καλωσορίσματος, έξω από την πόρτα της αίθουσας συνεντεύξεων, αλλά ήταν ανάποδα. Το έβαλα στην σωστή πλευρά του, γιατί φαινόταν σαν να ήταν το πιο μικρό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω.
Όταν μπήκα στην αίθουσα, με υποδέχτηκε ένας κύριος που με παρακολουθούσε χαμογελαστός στη γωνία. Πριν καν καθίσω, είπε:
«Σε είδα από το παράθυρο. Έκλεισες την πόρτα, αντικατέστησες το λάστιχο του ποτιστήρα, έσβησες το φως και έφτιαξες το χαλάκι. Ξέρεις, οι μικρές πράξεις λένε πολλά για έναν άνθρωπο…»
Έκπληκτος, δεν μίλησα, έτσι συνέχισε:
«Ψάχνουμε για κάποιον που να είναι αξιόπιστος, προσεκτικός και ικανός να λύνει προβλήματα, χωρίς να χρειάζεται να του το πουν…
Συγχαρητήρια, είστε ο άνθρωπος μας, η θέση είναι δική σας.»
Έμεινα άναυδος. Δεν είχα απαντήσει ακόμη σε καμία ερώτηση της συνέντευξης, αλλά οι αδιάκοπες παρατηρήσεις της μάνας μου είχαν τις απαντήσεις. Χωρίς να το καταλάβω, είχαν διαμορφώσει τη συμπεριφορά μου.
Όταν έφτασα σπίτι εκείνο το βράδυ, η μάνα μου με περίμενε στο σαλόνι. Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, την κοίταξα στα μάτια και για πρώτη φορά χαμογέλασα ακούγοντας την να αναρωτιέται:
«Γιατί δεν έκλεισες την πόρτα πίσω σου, αφού μπήκες σπίτι;»
Αυτή τη φορά δεν θύμωσα. Απλά της απάντησα:
«Σ’ ευχαριστώ μάνα…»
Πολύτιμη σοφία
Τα μικρά πράγματα που περιφρονούμε στη καθημερινότητά μας είναι συχνά αυτά που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας. Μερικές φορές οι «ενοχλητικές παρατηρήσεις» δεν είναι επιπλήξεις, αλλά σιωπηλά μαθήματα που μας προετοιμάζουν για απρόσμενες ευκαιρίες.
Ίσως η αλήθεια που δεν θέλουμε να ακούσουμε, είναι ακριβώς αυτή που χρειαζόμαστε για να εξελιχθούμε. Μάθε λοιπόν να ακούς τις απόψεις αυτών που θέλουν την ευημερία σου, γιατί πίσω από τα λόγια τους κρύβεται πολύτιμη σοφία.